Lody bez chemii.

Lody. Robione w domu mają tę przewagę nad produkowanymi w fabrykach że smakują jak te z mojej młodości. Pamiętam Otwock i pana pchającego przed sobą wózek z lodami. Codziennie się zastanawiałem dlaczego sam ich nie zje a sprzedaje za marne złotówki. Babcia Emilia dawała mi dwa złote i biegłem mu naprzeciw aby kupić dużą porcję. Dzisiaj nie biegam, wystarczy zrobić dwa kroki  do garażowej zamrażarki. Drugi powód to preferencje Justyny. Lubi lody, które po konsumpcji nie przypominają  proszku ixi 65 (skąd młoda zna przebój dawnych lat tego nie wiem). Domowe lody to świeże wiejskie mleko, wytworzona w lodówce śmietana, żółtka z jaj dobrego pochodzenia, dodatki które lubimy, wanilia w lasce, owoce z ogrodu. Milion możliwości i tyle samo zadowolenia.

Składniki:

- mleko 130 ml.

- śmietana 130 ml

- żółtka 2 szt.

- cukier biały 60 g

- wanilia lub starta czekolada itd. czyli co lubicie

Ubijamy śmietanę do konsystencji śniegu, w drugiej miseczce żółtka o temperaturze pokojowej ręcznie ucieramy z cukrem, dodając np. wanilię. Łączymy wszystkie składniki nie zapominając o mleku. Wlewamy do do odpowiednich foremek i wkładamy do zamrażarki. Po pięciu godzinach lody proszą o degustację. 

Świetne foremki w dobrej cenie kupić można na Amazon. Jeśli nie zamierzacie do końca życia nabywać drewnianych patyczków i oszczędzacie drzewa w Amazonii to proponuję wybrany przeze mnie model lub podobny technologicznie. 

Smacznego, jak zawsze.
Krzysztof Rozenblat. 
Wasz zjadacz lodów 12/12 miesięcy w roku.

Vitello tonnato.

Cielęcina w sosie z tuńczyka. Jako młody chłopak jadałem kiedy miałem na to danie pieniądze lub chciałem popisać się przed dziewczyną. Nie znam osoby lubiącej mięso, która nie zachwyca się tym daniem. Niewiele restauracji ją oferuje, bowiem mięso musi  być najwyższej jakości a przygotowanie trwa i trwa. Jednak naprawdę warto, przynajmniej od czasu do czasu. Zaczynamy. Piękny bez odrobiny tłuszczu kawałek 500g cielęciny wiążemy sznurkiem aby nie zmienił gabarytów i na patelni obsmażamy go ze wszystkim stron na oliwie w asyście kaparów, tuńczyka, sardeli, odrobiny soli i sporej ilości pieprzu, czosnku i mleka. Trwa to krótko, nie odchodzimy od kuchenki. Zdejmujemy patelnię z ognia i wkładamy do piecyka na piętnaście minut, odwracając mięso w połowie czasu. Temperatura pieczenia 180 stopni C. Schładzamy do temperatury pokojowej wcześniej przygotowany warzywny rosół. Usuwamy czosnek z patelni. Do miksera wkładamy ugotowane na twardo jajka, wino białe, wino marsala, rosół warzywny i miksujemy wszystko razem dodając ryby z kaparami z patelni. Wszystko odstawiamy do lodówki. Serwujemy na zimno. Jadam sam. Justyna się przygląda. Nie jestem fanem mięsa lecz mam grupę krwi Rh O -. W wieku 50 lat przestałem jeść mięso i po dwóch lat przestałem chodzić z powodu kolan. Po powrocie do jedzenia mięsa wszelkie dolegliwości stawowe minęły. Pewnie niedobór białka mogłem zastąpić czymś innym. Kocham zwierzaki, trudno mi przychodzi zajadanie ich, robienie z siebie cmentarza. Jadam niewiele. To danie jest wyjątkowo pyszne. Namawiam, spróbujcie przygotować je w swoim domu.

Krzysztof Rozenblat 

Składniki:

- cielęcina 500 g,

- 1 ząbek czosnku,

- sól do 5 g,

- czarny pieprz do smaku,

- wino białe 80 g,

- pełne mleko 150 g,

- odcedzony tuńczyk w oleju 125 g,

- sardele w oleju 20 g,

- kapary 20 g,

- jajka na twardo 4 szt,

- wino Marsala 15 g,

- bulion warzywny 40 g,

- oliwa z oliwek extra virgin 40 g.

Tiramisu. Podrzuć mnie w górę.

Tiramisu czyli po polsku podrzuć mnie w górę. Ulubiony deser wielu. Bez gotowania i pieczenia. Trochę prądu do miksera i mamy to co smakuje i od czego trochę przytyjemy. Zaczynamy od namoczenia biszkoptów w gorzkiej i wychłodzonej kawie. Jakich użyć? Najlepiej takich, które lubicie wy lub wasze dzieci. Zanurzam je w kawie przez dwie, trzy sekundy. Pozostawiam na talerzu. Nie powinny się rozpadać. Jeśli tak się dzieje to znaczy że czas moczenia jest zbyt długi. Na zdjęciach widzicie ciasteczka, które znalazły się w domu przypadkowo. Następnie miksuję żółtka z cukrem a na końcu dodaję ser mascarpone (ważne aby nie był gorzkawy i miał  5% tłuszczu). Na dno foremki kładę ciasteczka, upycham je gęsto, następnie smaruję kremem. I tak warstwami. Wierzch posypuję utartą, gorzką czekoladą. Przepis mam od Andrea Ciccolella, który zdobył tytuł Mistrza Świata Tiramisu.

Krótki choć dobry przepis. Tym samym żart niedługi.

Pewien Żyd wchodzi do drogiej cukierni: - chcę kupić najsmaczniejszy i najdroższy tort dla żony na urodziny.

- To z pewnością będzie wielka niespodzianka - mówi sprzedawca.

- Bez wątpienia. Ona się spodziewa pierścionka z brylantem.

Krzysztof Rozenblat 

Składniki:

30 biszkoptów

200 ml niesłodzonej kawy espresso

65 gr pasteryzowane żółtka,

90 gr cukru,

250 gr mascarpone,

gorzki proszek kakaowy.

Chipsy cebulowe.

Cebula. Czyli życie wieczne. Znana od pięciu tysięcy lat. Istnieją setki rodzajów, ja preferuję białą, soczystą. łagodną w smaku. Na Sycylii wybieram Giarratana, choć to nie jest istotne. Nie będę opisywał kto przeżył na statku Kolumba dzięki cebuli oraz jak bardzo za nią tęsknili Izraelici podczas ucieczki z Egiptu do Ziemi Obiecanej o Gladiatorach Rzymskich. Wszyscy wiemy - jest bardzo zdrowa. Ponieważ nie każdy lubi jeść cebulę z cukrem na surowo, proponuję prosty przepis na usmażenie jej w oliwie lub oleju. Cebulę kroimy w plastry o szerokości ok. jednego centymetra. Rozdzielamy krążki. Przygotowujemy dwa głębokie talerze oraz garnek z oliwą lub olejem. Do pierwszego talerza wsypujemy tylko mąkę pszenną do drugiego 250g mąki pszennej, 1/2 łyżeczki suchych drożdży i wodę gazowaną, chłodną, dodając sól ile kto lubi. Rozgrzewamy olej, oliwę sprawdzając temperaturę kawałkiem cebuli. Jeśli skwierczy to znaczy że możemy krążki cebuli obtoczyć w mące, następnie w rozrobionej miksturze (mąka, drożdże, woda i sól) i zanurzyć w gorącym tłuszczu. Smażymy do uzyskania jasnego złotego koloru. Można spożywać na ciepło i zimno. Mam nadzieję że załączone zdjęcia będą Wam pomocne. Z wielką tęsknotą czekam na przepis od Was, pokoleniowy. Z radością zamieścimy przy okazji nauczę się czegoś nowego. W Talmudzie czytamy: od pasa w górę boski lecz od pasa w dół człowiek i tyle. Deklaruję, cenne informacje od Was umieszczam w górnej części ciała.

Krzysztof Rozenblat 

Pizza, która zawsze się uda.

Dzisiaj pizza, która nie wymaga najmniejszej fatygi fizycznej z naszej strony. Bez wałkowania, ugniatania z gwarancją że się zawsze uda. Taką pizzę często zabieramy nad morze, jemy popijając zimnym sokiem wyciśniętym z owoców lub wodą. Nie obciąża żołądka, ciasto wyrasta przez dobę a drożdży jest niewiele. Jeśli nie mam ochoty piec od rana, to kupujemy taką pizzę u Salvatore Spiga w Palazzolo. Zaczynamy od napełnienia miski mąką pszenna, ja używam 00 w ilości ok. 0,5 kg. Dodajemy oliwę 200 ml, soli ile trzeba (ja łyżkę), pół litry wody i tylko 9 gramów świeżych drożdży. Mieszamy zawartość miski dokładnie, przykrywamy transparentną folią, robię w niej dziurki nożem i odstawiamy na minimum 20 godzin. Nie do lodówki. Zadbajmy o to aby miska miała zapas na ciasto, które prawie dwukrotnie zwiększy swoją objętość. Ciasto, ładnie wyglądające, z pęcherzykami powietrza wysuwamy z miski, posypujemy dłonie i stół mąką, formujemy wałek i składamy kilka razy. Ciastu dajemy  trochę odpocząć wykładając na obficie posmarowaną oliwę blachę. Rozciągamy ciasto palcami. Jeśli trochę nam sprężynuje tzn. wraca do pierwotnej formy to przykrywamy folią i zostawiamy na godzinę. Po tym czasie ciasto będzie nas słuchało. Mieszamy w szklance ok. 100 ml oliwy z taką samą ilością wody. Tą emulsją polewamy ciasto. Posypujemy ziołami (ja tylko oregano), solą, polewamy gęstym sosem pomidorowym i wkładamy do pieca. Można dodać pieprzu i tego co lubimy. Ser później. Wkładamy do pieca, temperatura 250 stopni C na najniższy poziom. To ważne. Grzejemy góra i dół bez wymuszonego obiegu. Czas to ok. 25 min. Mój piec nie ma precyzyjnie ustawionej temperatury, więc zaglądam pod koniec procesu. Na pięć minut przed finałem układam na powierzchni pizzy pokrojony ser mozzarella. Gotowe, będzie smakowała, łatwa w przygotowaniu i nie musi być okrągła. Same zalety. Smacznego. 
Na Sycylii, w Neapolu co dom to inny przepis na pizzę. Wczoraj wpadłem do Marii prosząc aby skróciła mi nowe spodnie. Nawiasem mówiąc zauważyłem że wszyscy producenci dżinsów robią mi na złość. Na czym to polega? Nogawki są za długie. Zawsze. Trochę mnie to denerwuje. Zastałem Marię w letniej kuchni w końcu popołudniowa sobota a  na wieczór pizza. Tradycja. Jadają z córką we dwie. Piec do pizzy jak się patrzy, garnki po babci, Maria radosna a ciasto jak woda. Zapytałem czy jej się uda z tego zrobić smaczną, cienką, trochę chrupiącą pizzę. Odpowiedziała: wpadnijcie później i spróbujcie. Pomyślałem sobie: dobrze że wszyscy mamy swoje patenty. W przeciwnym razie, gdyby wszyscy ciągnęli w jedną stronę, ziemia by się przewróciła.
Krzysztof Rozenblat 

Neapolitańskie styczniowe spaghetti.

Sophia Loren we wrześniu skończyła 86 lat i zagrała polską Żydówkę w filmie reżyserowanym przez syna. Uwielbia spaghetti a do Neapolu ma wielką słabość o czym często mówi. Toto,  aktor, pisarz, kompozytor i autor teksów. Uważany za aktora stulecia. Jego prawdziwe nazwisko brzmiało: Antonio Focas Flavio Angelo Ducas Comneno De Curtis Di Bisanzio Gagliardi. Urodził się w Neapolu i jak każdy prawdziwy Neapolitańczyk kochał spaghetti. Podobno styczniowe spaghetti (przez wielu nazywane Toto) było jego ulubionym. Na Sycylii pytałem znajome panie o przepis. Bezskutecznie. W końcu starszy człowiek z Neapolu mi pomógł. Wyłamuję się z zasady "tylko sycylijskie przepisy" i dzisiaj zagraniczne z lądu spaghetti z pieczywem. 

Oto przepis: na patelnię wlewamy oliwę z oliwek, kładziemy małe pokrojone sardele w oleju (alici, acciughe, anchois) oraz drobno posiekany czosnek oraz oregano. Delikatnie podsmażamy. Nie solimy, ponieważ anchois, są bardzo słone. Ostawiamy na bok. Gotujemy pastę z odrobiną soli i jednocześnie  pokrojony w kostki chleb (wcześniej natarty przekrojonym czosnkiem) podpiekamy robiąc grzanki. Gorące wszystko razem na patelni lub w garnku mieszamy dodając liście bazylii. Gotowe. Krzysztof Rozenblat 

Składniki:

- spaghetti 400 gr

- pieczony chleb - 2 kromki, 

- 2 ząbki czosnku (jeden na patelnię drugi do natarcia chleba),

- filety z sardeli w oliwie 4 szt., 

- oliwa z oliwek ile potrzebujemy, 

- liście bazylii 6 szt., 

- sól wg. uznania. 

Neapolitańska "Parmigiana" jadana na Sycylii.

1 kg bakłażana, preferuję podłużne, jaśniejsze.
700 mg sosu  pomidorowego 
450 gr odsączonej mozzarelli
80 gramów parmezanu ew. grana padano
1 łyżka oliwy z oliwek 
1/4 białej cebuli, używam giarratana

3 jajka

odpowiednią ilość bułki tartej lub mąki
świeże liście bazylii
sól gruba
olej do smażenia ok. 1 l.

Kroję bakłażany nie obierając ze skóry w plastry o grubości 10 cm. Posypuję grubą solą, układam warstwami w sitku i obciążam  ciężarkiem. Pozostawiam na jedną godzinę. Po tym czasie ściskając dłonią usuwam z bakłażana resztki wody. W głębokim talerzu rozrabiam jajka a obok  umieszczam tartą bułkę. Rozgrzewam olej do smażenia w garnku do temperatury ok. 170 st. C. Plastry obtaczam w bułce i jajkach, a następnie etapami smażę plastry do zarumienienia. Usmażone pozostawiam do wystygnięcia.  Trę parmezan. W odpowiedniej wielkości naczyniu (lepiej kamionkowym, czego sam nie zrobiłem) układam warstwami sos pomidorowy który wcześniej podgrzewałem dodając oliwę z oliwek, bazylię i pokrojoną cebulę, bakłażany, mozzarellę, i utarty parmezan, na zmianę warstwami. Ważne aby na wierzchu znalazł się sos pomidorowy. Naczynie z zawartością wkładam do piecyka nagrzanego do 180 st. C na ok. 20-25 min i gotowe. To jest przepis zagraniczny, czyli z Neapolu. Nasz faworyt. 

Zachęcam Was moi Drodzy do jedzenia tego co zdrowe i świeże. Obserwując znajomych zauważyłem pewną prawidłowość. Przez pierwsze pół życia tracili zdrowie, żeby zdobyć pieniądze. Przez drugie pół życia tracili pieniądze, żeby je odzyskać.

Krzysztof Rozenblat